De Lochtingen

Van “vroeger was het beter”

In de wijk Heirnis zijn er die klagen over het feit dat het straatleven en de stoeppraatjes verloren zijn gegaan sedert de jaren negentig. Anderen winden zich op over het kleine vandalisme en het wild parkeren in de buurt. Vooral de zogenaamde “inwijkelingen“ worden regelmatig met de vinger gewezen. en daarmee bedoelen ze zowel de jonge Vlaamse gezinnen die in de wijk zijn komen wonen als de jonge gezinnen van elders.

Nu er zijn inderdaad dingen veranderd. In 1983 was maar de helft van de Vlamingen op actieve leeftijd aan het werk, in 2007 zijn dat er al twee op de drie. De vrouwen zijn ook mee gaan werken. Als man en vrouw gaan werken en ze hebben kinderen groot te brengen, wanneer hebben ze dan tijd om op straat te lopen en voor hun deur op de stoep te gaan zitten?

Dat heeft natuurlijke ook voor gevolg dat het gemeenschapsleven, dat voor een groot deel langs deze thuisblijvende vrouwen liep, verwaterde. Als de contacten tussen de buren verminderen gaat ook de sociale controle erop achteruit. Zo krijgt klein vandalisme meer kans om ongestraft te blijven. Voeg daarbij de ontkerkelijking – de kerk was een plaats waar mensen van alle standen elkaar ontmoetten.

Iedereen zit nu ’s avonds naar zijn TV te kijken en zo ontstond ook de drang van “iedereen beroemd”, dan wordt je nog eens gezien. Paraderen in de buurt is er niet meer bij. Maar dat maakt dat de cohesie in de wijk ook veel minder is. Maar dat ligt niet aan de mensen, maar aan de levensomstandigheden die veranderd zijn. Zowel voor de oorspronkelijke bewoners als voor de nieuwkomers.